Done and dusted. What a day! Over het verleggen van grenzen en het kietelen van mijn limieten.
Afgelopen zondag deed ik voor het eerst mee aan een échte wedstrijd. Hoewel ik vrijwel altijd verkondig dat ik enkel fiets om te genieten, is de drang om mezelf te verbeteren het laatste jaar aanzienlijk gestegen. Veel heeft te maken met mijn vertrek uit de horeca. Vorig jaar zomer besloot ik de deur van Cafe Ich & Dich op de Markt in Sittard achter me dicht te trekken om te gaan werken in een prachtige fietsomgeving.
Shimano Experience Center
Ik ben aan de slag gegaan bij het Shimano Experience Center in Valkenburg. Als fietsliefhebber mag ik daar een baan combineren met iets wat ik heel graag doe. Het dagelijks in aanraking komen met fietsgerelateerde zaken heeft een bepaald vuurtje in mij aangewakkerd. Zo kan ik praktisch elke dag op de fiets naar het Heuvelland en had ik eind april al ruim 3000 kilometer op de teller staan. Meer dan ooit. Door weer en wind bovendien.
Het vernieuwde ritme, de verbeterde conditie en de onvoorwaardelijke liefde voor elke meter die omhoog loopt, openden deuren om op zoek te gaan naar doelen voor 2024. Tezamen met enkele vrienden omcirkelden we begin dit jaar 30 juni als ijkpunt; de dag van La Marmotte, wellicht de grootste en meest aansprekende cyclosportieve van het westelijk halfrond. Om hardheid op te doen voor deze prestatietocht, waarin we alle verlangen naar goud, besloot ik eens écht gek te doen.
3RIDES Aachen
Ik ging koersen.
Je leest het goed. Koersen. Geen rondjes om een kerk, geen rondjes op het Tom Dumoulin Bike Park of het ovaal van de wielerbaan in Geleen, maar koersen op de onverharde wegen rondom Aachen in de 3RIDES Grave Race, heuse UCI-kwalificatiewedstrijd. Zonder expliciete verwachtingen, maar vooral om te zien of ik mijn limieten eens kon kietelen (NB: vanwege het samenvallen met Moederdag tartte ik die limieten thuis al, maar dat terzijde).
Niet dat ik nu direct mijn levensstijl overhoop gooide in aanloop naar deze dag (je bent bourgondiër of je bent het niet), maar iets serieuzer werd het allemaal wel. FTP-test, blokjes, duurtrainingen in de Voerstreek etc. De donderdag voor de wedstrijd trok ik geheel professioneel zelfs op verkenning!
Dat had ik beter niet kunnen doen. Na twee kilometer zakte me de moed in de schoenen toen ik de wirwar aan smalle paden (lees: labyrint) ontwaarde rondom de Lousberg, een zogenaamd Waldpark net buiten de binnenstad van Aachen. Moesten we hier aankomende zondag met zo’n tweeduizend enthousiastelingen vrijwel tegelijkertijd doorheen? Verderop werd het er niet bepaald beter op. De overvloedige regenval had van veldwegen moerassen gemaakt en de warrige GPX deed ook een spreekwoordelijke duit in het zakje.
De koers
Toch liet ik me niet direct ontmoedigen en dat leek in eerste instantie terecht. Die zondag 12 mei scheen de zon volop, waren de moerassen geschrapt en vervangen door duchtige veldwegen, en had ik zelfs mijn benen geschoren. Het was wellicht wat warm, maar de sfeer bij de start was gemoedelijk en dat stelde me op mijn gemak. Enkele minuten na het middaguur mochten we los.
Wat heet. Ik wist niet wat ik meemaakte. Ik werd het eerste halfuur aan alle kanten voorbij gereden. Links, rechts, onderdoor. Het was daadwerkelijk koers. Een duw hier, een por daar. Er werd gescholden en gevloekt. Het eerder genoemde Waldpark werd een regelrecht drama, waarin ontelbare keren voet aan de grond diende te worden gezet. Er werd gevallen. Er werd hard gevallen. Er klonk gegil, dat overstemd werd door sirenes. Toen de stofwolken enigszins waren opgetrokken zag ik op een kruising er iemand zéér slecht bij liggen. Klaarblijkelijk geschept door een auto.
Maar de koers gaat door. De koers gaat haast altijd door. Hoewel geschrokken door het beeld van daarnet, kwam ik de onstuimige beginfase op mijn eigen manier te boven. Ik trof wat sympathisanten die dezelfde snelheden ontwikkelden als dat ik aankon. Het ging nog immer hard, met hartslagen rondom en over mijn omslagpunt, maar ik vond een ritme dat ik verrassend lang kon volhouden. Ook het optrekken na iedere bocht, op iedere stijgende meter, ging me goed af. Na drie uur koers reed ik nog altijd aan een gemiddelde van 27 kilometer per uur rond. Geen noemenswaardige snelheden voor velen, maar persoonlijk reed ik nimmer beter.
Gebroken veer
De veer brak vlak voor het einde van de tweede ronde. Een lekke achterband verstoorde mijn ritme en liet me minstens een kwartier verliezen in deze wedstrijd, waarin je zelf verantwoordelijk bent voor het repareren van je fiets. Wonderwel klaarde ik de klus vrij soepel. Een band verwisselen is met mijn motoriek namelijk geen sinecure, maar ook nu overtrof ik mijn eigen verwachtingen. Eenmaal terug op de fiets was het beste er echter wel af. Toch kon ik mezelf blijven motiveren om koste wat kost binnen de tijdslimiet te eindigen. Dat lukte, ruim op tijd. Na 5 uur, 4 minuten en 16 seconden kwam ik juichend voor de ogen van mijn vriendin en kinderen als een tevreden man de finish over.
De kritiek op de organisatie was achteraf verre van mals, maar zeker gefundeerd. Een parcours uitpijlen en afzetten is het minste wat je mag verwachten van een UCI-koers.
Zelf heb ik er weinig hinder van ondervonden, maar de beelden spreken voor zich. Toch kijk ik persoonlijk terug op een geslaagde dag, waarin ik mezelf kon overtreffen en met een goed gevoel kan toewerken naar La Marmotte!
Niels Smits
