25 jaar en springlevend. In Nederland heerst het principe en de gedachte dat er alleen straten vernoemd mogen worden naar overleden personen. Denk aan schilders, burgemeesters en vorsten met een forse bijdrage aan de vaderlandse geschiedenis. Niet naar nog levende helden op een fiets. Ook al heten ze Mathieu van der Poel en dragen ze een witte wielerbroek.
Groots was zijn prestatie in het voorjaar van 2019. Zijn ultieme inhaalrace veroorzaakte een orkaan van geluid op de Rijksweg in Berg en Terblijt. Die smetteloos witte wielerbroek druiste al tegen alle ongeschreven wielerwetten in, maar wat Mathieu van der Poel die zondag in Zuid-Limburg liet zien was ongeëvenaard en riekt naar buitenaards gedrag.
Nog eenmaal terug naar die surrealistische en stralende lentedag.
Allereerst was er die onorthodoxe krachtsexplosie op de Gulperberg die er waanzinnig uitzag maar die werkelijk niemand begreep. Onvervalste koersdriftheid met het enthousiasme van een pupil. Volkomen zinloos, maar de euforie en het ‘vlinders-in-de-buik-gehalte’ onder wielerminnend Nederland steeg.
Helaas. Toen de gezworen ‘voorjaarsvijanden’ Julian Alaphilippe en Jakob Fuglsang er op de Eyserbosweg gezamenlijk vandoor gingen, bleek Mathieu van der Poel toch menselijk te zijn. Pas. Zijn eerdere onbezonnenheid werd hier in rekening gebracht en de koers was gedaan. 2 van de 3 topfavorieten waren weg en die derde kon niet mee. Kruisje erover, keertje vloeken en op naar volgend jaar.
Maar óf we heen en weer werden geslingerd tussen vreugde en gepast verdriet die dag. Want wie verscheen daar, toch wel plots, wederom op de voorposten van het peloton op de Keutenberg? Was hij misschien alsnog op weg naar de laagste trede van het podium?
Fuglsang en Alaphilippe waren inmiddels aan het pokeren geslagen toen bleek dat hun voorsprong ruim voldoende moest zijn. Bleek veranderde echter in leek, en toen de televisiekijker beelden zag van een ‘in het kwadraat Mollemalende’ Bauke Mollema, als laatste lid van een select groepje, steeg de ademhaling van menig liefhebber nogmaals. Want wie sleurde daar, ontketend alsof het de eindsprint al was, op de Oevergrubbe in Terblijt op kop?
Precies.
30 seconden werden 20 seconden. Het duo vooraan was inmiddels door toedoen van Michal Kwiatkowski een trio geworden. 20 seconden werden echter 10 seconden. Dit kon niet.
Het kon niet, maar het gebeurde toch. De aansluiting vond plaats, de koplopers werden in de laatste meter overrompeld en verslagen. De rest is geschiedenis. 19 jaar na Erik Dekker viel er weer een Nederlandse winnaar van de Amstel Gold Race te noteren.
‘Mathieu van der Poel allee’ te Terblijt.
Mathieu van der Poel is hét bewijs dat ook wanneer je springlevend bent er een straat naar je vernoemd kan worden. Dank aan de organisatie van Eroica Limburg. Op 28 juni 2019 werd het straatnaambordje officieel onthuld door vader Adrie. De Oevergrubbe van Terblijt richting Vilt is niet meer.
Bienvenue ‘Mathieu van der Poel allee’!
