500 meter – EDI: 562.18
Gilde der beklimmingen Amstel Gold Race: NEE
Duitse Orde
Een geliefd oord onder pedaleurs is de Voerstreek in België, waar het Zuid-Limburgse Heuvelland haast geruisloos in overloopt. Een oversteek naar deze prachtige omgeving wordt dan ook snel gemaakt, niet in de laatste plaats vanwege de prachtige beklimmingen die hier het landschap sieren. Dat landschap wordt mede bepaald door de Voer, een kleine rivier die ontspringt op het landgoed van de Commanderij in Sint-Pieters-Voeren.
Deze commanderij (vrij vertaald: een landgoed dat door een commandeur van een ridderorde wordt bestuurd) behoorde vanaf 1242 tot de Duitse Orde en verkreeg daarmee een afzonderlijke status. Het werd hiermee namelijk een aparte exclave in het graafschap Dalhem (voorheen én later bekend als Voeren), dat grensde aan het toenmalige hertogdom Limburg (niet te verwarren met ons Limburg). Het ironische aan deze geschiedenis is echter dat de hedendaagse Voerstreek zoals wij die kennen, óók een (Belgisch-Limburgse) exclave heet te zijn. Hieraan ligt dan weer een jarenlange taalstrijd ten grondslag.
Lofzang
Enfin, terug naar die prachtige beklimmingen in dat oogstrelende landschap van de Voerstreek. Liefhebbers smelten weg bij een aanblik op het asfalt van de Kasteelstraat, knokken zich een weg omhoog via Schophemerheide of genieten van het uitzicht op de wijnranken richting De Planck. Maar ook vanuit Sint-Pieters-Voeren zien we enkele pareltjes het decor sieren, denk bijvoorbeeld aan de landweg naar het gehucht Rullen, die in een oase van rust uit het dal van de Voer klimt.
Tot zover echter de lofzang over deze omgeving. Pal tegenover het landgoed van de eerder genoemde Commanderij bevindt zich namelijk een meedogenloze toegangsweg naar het Vrouwenbos. Zeg gerust geitenpad. Eentje waaraan een normale sterveling zich niet durft te wagen. Eentje ook die zijn weerga in de weide omtrek niet kent. De beklimming van het Vrouwenbos laat werkelijk niets aan de verbeelding over, wat alles te maken heeft met de extreem steile passages over een waardeloze laag asfalt, die een eeuwigheid lijken te duren.
En route
In het kleinste Voer Dorp (Sint-Pieters-Voeren telt nog geen 300 inwoners), volg je enkel de geelkleurige bordjes met Gasterij de Commanderie, in de richting van Aubel. Vrijwel direct passeer je aan de rechterzijde de pittoreske Sint-Pieters-Stoelkerk met daarachter het blakende landgoed incluis. het bijbehorende kasteel van de Commanderij. Iets verderop, recht tegenover een volgende toegangspoort tot het domein, bevindt zich aan je linkerzijde de opgang naar het Vrouwenbos.
Een vooroorlogse slagboom (dan wel open, dan weer dicht) aan de voet, vlak na een verwaarloosde boerderij met dito omgeving, schrikt je wellicht af en doet je even twijfelen of dit geitenpad wel toegankelijk is voor vreemden. (Met zekerheid kan echter gezegd worden dat dit wel het geval is. Voorbij de slagboom bevindt zich een informatiebord met daarop de toegankelijke wegen in het Vrouwenbos.) De weg is enkel afgesloten voor gemotoriseerde voertuigen.
Met deze bevestiging op zak mag je jezelf nog enkel druk maken over wat je onder de wielen krijgt op dit onbeschreven blad in de Belgische Voerstreek. En dat is niet mals, wat heet.
De beklimming
Zorg vooral dat je klaar bent voordat je aan deze lijdensweg begint, want zodra je afdraait in de richting van de slagboom is het spel op de wagen. Hoewel de eerste meters in verhouding wat gemakkelijker overkomen, dien je hier al een eerste maal uit de pedalen te komen. Ook diezelfde slagboom kan roet in het eten gooien en je net gecreëerde ritme doen verstoren. De bizarre klim laat je vervolgens niet meer los, al kun je even een figuurlijke verlichting voelen zodra je passeert aan de bosrand. Daar, waar het wegdek gespleten wordt door een heuse grasstrook, is het zicht op de Voerstreek aan je linkerzijde een welkome afwisseling in dit gebed zonder einde.
Eenmaal volledig omzoomd door het hellingbos nemen de stijgingspercentages dan ook almaar verder toe. Het is van piepen en kraken en haast kruipend omhoog. Zeker in het drietal haarspeldbochten die het Vrouwenbos rijk is kom je amper nog vooruit. De kwaliteit van het asfalt fluctueert regelmatig, maar kan nimmer onder de noemer goed geschaard worden. Helemaal niet bij winterse omstandigheden. Zo blijft de beklimming van het Vrouwenbos een verschrikking, van de voet tot aan de (geasfalteerde) top. Ook voor een doorgewinterde fietser.
Deze gruwel laat je continue afzien, maar zal je bekoren indien je ongeschonden boven komt. Zodra het asfalt stopt is het ergste leed geleden en ben je praktisch boven, al loopt de beklimming nog heel even door over het onverharde, brede grindpad. Omdraaien is in deze de beste optie, daar de weg uiteindelijk eindig is.
Tekst: Niels Smits – © 2022
Foto’s: Arno Smits
De beklimming van het Vrouwenbos in Sint-Pieters-Voeren is onderdeel van de dead-end-climbs-of-limburg-jersey, een samenwerking tussen en danseuse Limburg en MyCols.app.
Vrouwenbos, Voeren, Belgium
• Distance: 533 m, Elevation: 71 m, Avg. Grade: 13 %
