700 meter – EDI: 52.92
Gilde der beklimmingen Amstel Gold Race: NEE
–
Met letterlijk zicht op de Duitse grens, in de meest oostelijke hoek van Zuid-Limburg, ligt verscholen achter een heuvelrug een werkelijk onontdekt fiets- en wandelparadijs waar de korte beklimmingen naast elkaar het zogenaamde Geilenkircher leemplateau opschieten, het hellingbos in. Tussen die heuvelrug en grensrivier de Worm ligt het pittoreske Rimburg.
Dat dorp mag dan klein van stuk zijn, de historie ervan is groots en meeslepend. Zo overschreed de Romeinse Via Belgica hier de huidige grens met Duitsland en kregen de geallieerden na een dagenlange en knijterharde strijd met de vijand een essentiële passage over de Worm in handen.
Letterlijke bewijsstukken en littekens van deze tijden zijn in en rondom Rimburg nog volop aanwezig. Recentelijk nog werd bij wegwerkzaamheden doorheen het straatdorp het voormalige tracé van de Romeinse heerweg blootgelegd door archeologen. En midden in het dorp staat de voet van een, naar alle waarschijnlijk, Romeinse mijlpaal.
Kruisingen van wegen en rivieren waren indertijd bij uitstek dé plek voor het vormen van een Romeinse nederzetting. In Rimburg bleek de aanwezigheid van rivier de Worm de ideale aangelegenheid voor het stichten van een zogenaamde vicus langs de Via Belgica, die via Maastricht en Heerlen op het huidige Nederlandse grondgebied bij Rimburg de uiteindelijke oversteek maakte richting Keulen.
Eeuwen later, gedurende het nakende einde van het tijdperk Adolf Hitler, lag Rimburg letterlijk tussen twee vuren. Terwijl het grootste gedeelte van Zuid-Limburg in september 1944 reeds bevrijd was, waren de geallieerden op hun hoede voor de kracht van de Siegfriedlinie, die rondom de Worm in Rimburg uitermate sterk werd geacht.
Op 2 oktober 1944 bleek dan toch een einde te komen aan een periode van bezetting. Bombardementen op het Rimburgerbosch vormden het startsein voor een zwaarbevochten slag om Rimburg, waar zeker bij de overgang van de Worm en in het naastgelegen slot met omringende weilanden, hard werd gevochten. 140 Duitse en Amerikaanse soldaten vonden hier de dood, iets dat met een monument op Duits grondgebied wordt herdacht.
Hedendaags ligt het Rimburgerbosch er een stuk vrediger bij. Waar toendertijd de bommen en granaten op de helling wanden insloegen, doet nu een serie beklimmingen dat, zij het vele malen minder heftig en zonder enige schade. In dit hellingbos vol verhalen liggen met achtereenvolgens de Scherpenseelermolenweg, Lindengracht en Hoolgrub drie opties om het leemplateau te bestormen.
Voor snerpende kuiten of een afgesneden adem hoef je als getraind wielrenner echter niet te vrezen bij een van deze uitspattingen. Verwacht dan ook geen hors catégorie als de Eyserbosweg of Kruisberg. De beklimmingen hier zijn op geen enkel vlak te vergelijken met die van daar, wat ze per definitie niet minder maakt. De schoonheid van praktisch iedere heuvel in het Heuvelland is vaak de gemeenschappelijke deler wat betreft vergelijkingen treffen. Zo ook hier. Rondom Rimburg, en zeker in het Rimburgerbosch prevaleert op de hellingen de rust en heeft genieten aldus de bovenhand.
De drie opties in het bos zijn geen van allen lang of steil, wat ze ideaal maakt voor een startende klimmer die zich niet direct laat leiden door de meute en klakkeloos de ene na de andere beroemde kuitenbijter aanvliegt. Hier kun je de stiel leren. Hier krijgt je niet direct een hekel als niet-berggeit aan het bedwingen van heuvels. Hier fiets je tot slot voor de lol, voor het plezier én voor jezelf.
Het meest fascinerend is de klim over de Hoolgrub richting camping de Watertoren. Een prachtige beklimming door een grub die vrij gestaag het dal uit klimt op weg naar het plateau. Geografisch gezien is dit de meest linkse manier om de heuvelrug te bestijgen.
En route.
Door haar ligging is het niet direct evident om Rimburg en omgeving te combineren met het overgrote restgedeelte van het Heuvelland. Ingeklemd tussen het drukke, stedelijke Parkstad en buurland Duitsland met haar vaak kaarsrechte- en saaie wegen, houdt het qua fatsoenlijke opties niet over. Toch zijn er altijd uitzonderingen. In dit geval combineer je de heuvelrug van Rimburg het best met het plateau van Doenrade en vermijd je opgekropte frustraties van rotondes, zebrapaden en stoplichten.
Via Schinveld, de rand van Brunssum, enkele landwegen bovenop het Geilenkircher leemplateau en een stukje Landgraaf, daal je via de Groenstraat in laatstgenoemde af naar Rimburg. Je zit goed wanneer links van je de enorme watertoren trots boven het Rimburgerbosch uittorent. Aan je rechterzijde bevindt zich overigens een kleine stuiptrekking op het plateau van Nieuwenhagen. De klim via de Hoverveldweg kruipt op het oog fel, maar mooi het landschap in. Verder voor je lonkt de Worm met daarachter bomen vol maretakken, in de volksmond ook wel de Limburgse kerstballen genoemd. Ondanks het ontbreken van plaatsnaamborden verraadt de lintbebouwing dat je in Rimburg bent.
De beklimming.
Tussen enkele huizen halverwege het dorpje bevindt zich de voet van de Hoolgrub, waarvan de herkomst zich niet moeilijk laat raden. Erosie heeft door de jaren heen diepe randen uitgesleten in het plateau waardoor de grub is ontstaan. Nog steeds stroomt het water bij overvloedige regenval of smeltende sneeuw als het ware naar beneden, zij het nu over een laagje asfalt.
Zoals eerder geschreven vergt deze klim geen bovenmatige inspanning van je lichaam. De rustige aanloop over het smalle fietspad geeft keurig weer hoe de vork hier over het algemeen in de steel zit: gemakkelijk. De omgeving is de reden waarom je deze heuvel überhaupt bedwingt, en dat loont zich zonder twijfel. Het weggetje slingert zich geleidelijk een weg naar boven door een sprookjesachtig bos. Dit laatste krijgt halverwege nog wat extra cachet wanneer voorbij de bocht een uit hout gezaagde heks zicht houdt op de Hoolgrub.
Deze kol zag het levenslicht rond 2015 en staat op de plaats waar vroeger (begin jaren 30) een openluchttheater stond. Op archiefbeelden is te zien dat dit voor velen een uitlaatklep was. Bijzondere toneelstukken over (onder meer) de Limburgse geschiedenis werden hier onder toeziend oog van een groot publiek gespeeld. Met een beetje inlevingsvermogen ben je even in de arena van toen.
Het relatieve zwaartepunt van de beklimming ligt toevalligerwijs ook hier. Misschien dat de stimulans van een vol theater je een extra adrenalinestoot bezorgt en je daardoor geneigd bent een tandje bij te steken, maar de fysieke uitdaging ontbreekt ook hier. Na het knikje zwakt de Hoolgrub af naar percentages op het niveau vals plat, en doet dat zo tot boven. Ook bovenop overheerst vervolgens de rust. Middels de afdaling van de Lindengracht of Scherpenseelermolenweg keer je terug naar Rimburg.
In koers.
Voor zover te achterhalen is de Hoolgrub in Rimburg nimmer onderdeel geweest in enige koers van naam. Vanwege het smalle wegdek zal dit er naar alle waarschijnlijkheid ook niet van komen.
Tekst: Niels Smits – © 2021
