Gravel op het plateau van Doonder
Fietsen: Boshut de Dikke Daniker, Sweikhuizen
Type: Gravel
Afstand en HM: 52.8 kilometer (↗ 480 meter)
Daar waar eerder in MijnGazet een artikel verscheen over draaien en keren in het Limburgse middelgebergte (geschikt voor de getrainde wielrenner), borduren we met deze onvervalste graveleditie voort op het succes hiervan. Ook nu krijg je alle uithoeken op het plateau van Doenrade te zien en zorgen het aantal korte, maar felle beklimmingen en glooiende landwegen wederom voor een loodzware dag. De nieuwbakken boshut in Daniken, de Dikke Daniker, dient als start- en finishlocatie.
Met het najaar nu écht voor de deur verruilen veel fietsfanaten hun racefiets voor de MTB of desnoods de cyclocrosser, om zo hun conditie ook in de wintermaanden op peil te houden. Zo’n tien jaar geleden kwam daar het binnenfietsen bij en velen schakelden over op indoortrainers om toch in beweging te blijven, al dan niet met frisse tegenzin.
Toch groeit hedendaags niets van bovenstaande in het fietssegment zo hard als het zogenaamde gravelen. Fietsavonturiers, beter bekend als bikepackers, kiezen massaal voor de gravelbike die zich qua comfort uitermate leent om lange stukken op onverharde wegen te overbruggen, zonder al te veel van je snelheid in te leveren. Het begrip avontuur dat aan gravelen kleeft, brengt velen op de been en zorgt voor een ware revolutie in de fietswereld.
Met de gravelbike worden onbekende wegen en beklimmingen toegankelijker en steeds populairder. Het fietsen op onverharde stroken levert fraaie beelden op die je wellicht anders nooit zou zien.
In de fiets- en wandelgids Heuvel wat ben je mooi nam ondergetekende al een tweetal gravelroutes op doorheen Zuid-Limburg en kwamen we op plaatsen die ook voor de plaatselijke bewoners onbekend waren.
Niels Smits heeft mij in deze gravelrit door mijn eigen ‘achtertuin’ weten te verrassen met heftige wegen en beklimmingen
– Frank Geurts, inwoner van het Zuid-Limburgse Lemiers –
En route.
Direct wordt duidelijk waar het hier om draait. Zwoegen. Het Danikerbosch kent weinig geheimen en kenmerkt zich door de steile hellingen, waarvan er direct één wordt voorgeschoteld. De klim richting de voormalige steenfabriek Plinthos zet iedereen vanaf het begin op scherp. De start is genadeloos, maar geeft je geen verkeerde illusies voor wat nog komen gaat. De toon is gezet, de helletocht is begonnen.
Ook na de eerste beproeving wordt er weinig gedaan om je lichaam enige rust te bieden. Een eerste hoogtepunt dient zich aan met het Stokselpaadje, een golvend graspad langs de fruitgaarden in Puth. De kronkelende landwegen tussen datzelfde Puth en Munstergeleen wegen door en hoewel de meeste geasfalteerd heten te zijn is dit zeker in de wintermaanden geen voordeel. Slijk, takken en bladeren zorgen op sommige delen voor een onbegaanbaar wegdek. Geen meter is vlak.
Via buurtschap Windraak en het domein rond Watersley toucheren we op de Kollenberg de rand van Sittard. De zand-, gras- en grindwegen bovenop deze helling zijn grensoverschrijdend met buurland Duitsland en gaan continu op en af. Middels de Trichterweg en wat later de Kattenberg klim je zelfs letterlijk óp de grens. Die laatste beproeving is de opmaat voor het tweede gedeelte van deze rit, welke zich kenmerkt door golvende landwegen rondom Doenrade, Bingelrade en Merkelbeek, waar de wind vrij spel heeft.
Singeltracks en pittige hellingen.
Toch zijn het twee prachtige en onbeminde singletracks die je hartslag sneller doen kloppen. In het Bingelrader Bosch en langs de Merkelbekerbeek (een zijtak van de Roode Beek) wordt voor het oog van de vrije natuur een beroep gedaan op je stuurmanskunsten. Dat geldt ook voor de lus op de Beukenberg in Oirsbeek, rondom een uitzichtpunt over het plateau van Doenrade dat wellicht bekend is bij de wandelaar, maar tevens toegankelijk is voor fietsers.
De Köllerberg, gelegen boven Wolfhagen, wordt bereikt middels een geitenpad dat je benen in brand zet. Het blijkt een voorbode voor de loodzware finale die in gang is geschoten op deze heuvelrug. Hoewel een korte singletrack langs de Geleenbeek richting Terborgh nog voor enig uitstelgedrag zorgt, windt de daaropvolgende beklimming van de Molenweg er bepaald geen doekjes om.
En als je daar al denkt het ergste achter de rug te hebben, volgt een ommetje Sweikhuizen. Hier is het buigen of barsten. De deels geasfalteerde Sleijerweg in het Stammenderbosch perst het laatste restje energie uit je lichaam. Hierna is het klaar met klimmen. Eenmaal boven weet je dat al wat volgt een beloning is voor het harde labeur van vandaag. Het presentje zit hem in de ontelbare haarspeldbochten (15!) die je afdaalt op de Alpe d’Huez van het Stammenderbosch. Helemaal zonder gevaar is deze overigens niet.
Het slotakkoord vandaag is weggelegd voor de Geleenbeek, die de laatste kilometers voor je begeleidt tot aan de Dikke Daniker. Een enerverende dag kan hier worden afgesloten met een welverdiende lunch!
Tekst: Niels Smits – © 2021
