In dit bijzondere jaar dient de uitgestelde Tour de France als pleister op de wonde van iedere sportaanbidder. Vanaf 29 augustus tot 20 september wordt er alsnog gestreden om het prestigieuze tricot. En danseuse Limburg draagt zijn steentje bij en gaat gedurende la Grande Boucle terug in de Tour-historie van Limburg. Vandaag: Peter Winnen, een fietsende poëet.
Voor vele wielrenners is winnen op Alpe d‘Huez het ultieme, het summum. Zeker als Nederlander zijnde. Niet voor niets is deze Alpenreus, al dan niet chauvinistisch, omgedoopt tot Nederlandse Berg. Onze berg, waarvan we bocht 7 tot persoonlijk bezit nemen zodra de Tour de France over de Alpe trekt.
Je kunt jezelf gerust een groot wielrenner noemen wanneer je tot tweemaal toe het zegegebaar hebt mogen maken bovenin het skidorp. Peter Winnen, geboren te Ysselsteyn deed dit, evenals landgenoten Hennie Kuiper en Joop Zoetemelk. Alle drie stonden ze ook minstens eenmaal op het eindpodium in Parijs, maar dan houden de vergelijkingen wel op.
1981 & 1983
Bij zijn eerste overwinning in 1981 demarreerde de toen 23-jarige Peter Winnen in de 17de etappe tijdens de beklimming van de Alpe als grote onbekende weg bij kleppers als Bernard Hinault (geel) en Lucien van Impe (bollen). Joop Zoetemelk, de winnaar van de Tour het jaar daarvoor, ging al eerder gebukt onder het geweld van Peter Winnen. Brutaal en onverschrokken, en zonder nadenken rijdt Winnen die dag iedereen naar huis. Hoezeer de achtervolgers ook hun best deden in de resterende kilometers, ze zagen de debutant pas na de streep terug. Schrijvend wielericoon Wiel Verheesen omschreef hem na afloop in het Limburgsch Dagblad als de Meester van Alpe d’Huez.
2 jaar later en inmiddels rijdend voor het grote Raleigh, komt het tot een onvervalste sprint-à-deux met Jean-Rene Bernadeau. Na een tevergeefse poging van Winnen om onder de vod van de laatste kilometer te demarreren, dringt hij de Fransman dan maar de kop op. Peter Winnen maakt het vervolgens uitstekend af in de sprint.
In zijn commentaar na afloop was hij duidelijk over een bepaalde Nederlandse supporter die hem energie gaf: ‘Dat is de man die me 3 kilometer voor de top een glas ijskoude pils gaf. Die toerist was goud waard. Ik knapte er enorm van op. Ik zag Bernadeau jaloers kijken, en toen heb ik hem ook maar een slok gegeven. Niet te veel natuurlijk… een bodempje!’
Legendarisch.
Uitgesproken
Weinig renners waren of zijn zo uitgesproken als Peter Winnen was en is. Toen hij in de Tour van Rooks en Theunisse (1988) haast onopgemerkt 9de werd in het eindklassement, spuwde hij zijn gal na afloop bij Mart Smeets over het idioot hoge niveau tijdens deze ronde; ‘ik zal er hoogstpersoonlijk voor zorgen dat de beerput opengaat en de onderste steen zal bovenkomen’
Peter Winnen, voormalig docent, was een begenadigd wielrenner, een uitgesproken persoonlijkheid en hedendaags een formidabel schrijver. Er verschenen diverse boeken van zijn hand en zijn columns staan regelmatig in kranten. Onderbelicht hoogtepunt is zijn (in samenwerking met JW Roy) muzikale eerbetoon aan wijlen Jean Nelissen. Deze song, over een eeuwige belofte en doordrenkt met poëzie, bundelt enkele volzinnen van de Neel. Wat volgt is een absolute prachtplaat.
Tekst: Niels Smits
Bronvermelding: Limburgsch Dagblad, Algemeen Dagblad
Foto’s: Limburgsch Dagblad
Muziek: De Sint Willebrord Sessies Vol. 1
