900 meter – EDI: 8.58
Gilde der beklimmingen Amstel Gold Race: NEE
–
Meerssen, wielerdorp bij uitstek, werd dit geheel toevallig. Een man, Willem-Berend Hietbrink, uit het doodnormale Meersje en fantast van beroep, was hier direct verantwoordelijk voor. Hietbrink was de ontbrekende sleutel in de droom van Herman Krott, die naast het uitbaten van de Amstel-wielerploeg ook graag een klassieker met internationale uitstraling aan ons land wilde schenken.
Zijn idee klonk prachtig. Een klassieker dwars door het land, van Amsterdam naar omgeving Maastricht (twee steden die ook internationaal ogen doen fonkelen), bleek echter nimmer haalbaar. Amsterdam werd Rotterdam en toen Breda en het uiteindelijk als finishplaats-beoogde Simpelveld staakte de onderhandelingen met het duo Krott-Vissers (mede-organisator). Dit was hét moment voor Willem-Berend Hietbrink om zijn omstreden kwaliteiten te benutten en gebruik te maken van gemeentelijke attributen om de organisatoren te verleiden tot gesprekken met de gemeente Meerssen.
“Hij was een snoodaard, deed alles wat God verboden had. Hij kende geen woord Frans, maar sprak Frans met iedereen”
Citaat oud-wethouder van de gemeente Meerssen, Jacques Giesen over Hietbrink. (bron: www.zuiderlucht.eu)
De deal was snel beklonken. Het benodigde geld (om en nabij de tienduizend gulden) werd door Hietbrink zelf verzameld middels plaatselijke sponsoren en zo finishte de Amstel Gold Race vanaf 1966 tot 1990 steevast (op één enkele editie na; 1968, Elsloo) in Meerssen. Allereerst was dit enige tijd op de welbekende Lange Raarberg, later in deel-buurtschap Rothem.
De Lange Raarberg.
De Lange Raarberg groeide in die dagen uit tot een begrip in het Nederlandse wielrennen. Menig grote naam wist zich bovenop in Raar te kronen tot winnaar van de Amstel Gold Race (denk aan Eddy Merckx in 1973). Later werden er ook diverse Nederlandse Kampioenschappen op en rondom de Lange Raarberg beslecht.
De eindstreep lag tijdens deze koersen zo ongeveer gesitueerd waar de Lange Raarberg kruist met de Visweg vanuit Humcoven, eveneens een kleine buurtschap behorende tot Meerssen. Deze Visweg behoort tot één van de lastigste beklimmingen in deze omgeving maar krijgt zelden aandacht. Want waar de meesten onder ons bekend zijn met de Lange Raarberg, of desnoods de Korte Raarberg (die net wat eerder samenkomt met de lange variant), blijft de Visweg veelal onderbelicht. En dat is zonde.
Over de Korte Raarberg kunnen we eenvoudigweg kort zijn. Deze is logischerwijs korter dan de haast gelijkmatig stijgende (buiten de steile voet) Lange Raarberg, maar overbrugt (ongeveer) eenzelfde aantal hoogtemeters, wat hem uiteraard steiler en misschien ook wel lastiger maakt. Beide Raarbergen vloeien samen vlak voor de top en lopen gebroederlijk door tot buiten Raar, waar een nijdig gedeelte vals plat nog voor eventuele problemen kan zorgen.
Op de mooie Visweg is echter alles anders. Deze beklimming is omgeven door groen en geeft uitzicht op het prachtige, glooiende landschap van het Centraal Plateau. Op de beklimming zelf valt geen pijl te trekken. Eigenlijk combineert de Visweg de stijl van de Korte- en Lange Raarberg en dat maakt hem ontzettend onregelmatig.
En route.
Op datzelfde plateau bevindt zich een fraai stukje natuur tussen Schietecoven en Humcoven; de Biesenberg. Zo vlak onder de rook van Maastricht-Aachen Airport (MAA) ervaar je hier dat de nabijheid van het vliegveld maar relatief is (al zullen de bewoners hier vast anders over denken). Diezelfde Biesenberg is tevens een korte maar mooie beklimming en in deze de afdaling richting de Visweg, die je al dalend in de verte reeds tegen Raar ziet aanlopen. Onderaan de Biesenberg steek je op het kruispunt bij Humcoven de doorgaande weg tussen Ulestraten en Meerssen over. Hier begint de Visweg met een korte afdaling.
De beklimming.
Wispelturig of het eerder genoemde onregelmatig; een etiket in deze trant valt er op de beklimming van de Visweg te plaatsen. Tot aan de overgang bij de Watervalderbeek (die zijn oorsprong kent in een brongebied bij de verderop gelegen Wijngaardsberg) wordt de afdaling van de Biesenberg als het ware nog even voortgezet.
Vanaf deze, vrijwel onopvallende passage, begint het wegdek lichtjes te stijgen. Zeker met de snelheid die je meebrengt voel je dit amper. Dit verandert langzaam zodra een laatste huis aan je rechterzijde passeert. Nog even heb je de mogelijkheid tot peddelen, waarna al snel een eerste gedeelte volgt dat je écht dwingt om op de trappers te gaan staan.
Een prettige, eervolle vermelding, zeker met het drukke verkeer in het overgrote deel van het Heuvelland, is het gegeven dat de Visweg verschoont dient te zijn van auto’s en motoren (bestemmingsverkeer uitgezonderd uiteraard). Enfin, middels een milder tussenstuk gaat het verder richting Raar en ben je omgeven door rustgevende weilanden, bomen en fruitgaarden. Een wandelaar of fietser hier en daar uitgezonderd kom je weinig leven tegen. Neem de omgeving goed in je op en geniet. Achterom kijkend neemt de Biesenberg je het zicht op MAA weg.
Richting de bebouwing van Raar dien je nogmaals een kleiner verzet te steken en en danseuse naar boven te springen. Via fruitranken nader je uiteindelijk de kruising met de Lange Raarberg en ben je officieel klaar met de Visweg bij het Mariakapelletje aan de overkant.
In koers.
In tegenstelling tot zijn grote broer (de Lange Raarberg) heeft de Visweg nimmer een rol als beklimming in de Amstel Gold Race gehad. Toch is het peloton er in de beginjaren (1967) wel eens overheen getrokken, toen de Visweg diende als afdaling vóór de slot-beklimming van de Lange Raarberg, waar indertijd de finishstreep getrokken was.
Meest recentelijk lag de Visweg na 23 kilometer op de route in de derde etappe van de ZLM-Tour in 2019, uiteindelijk gewonnen door Mike Teunissen.
Tekst: Niels Smits – © 2021